Afgelopen weekend was het tijd voor het tweede pretpark tripje van het jaar. Deze keer stond de pretpark.club meetup op de planning. En met pas twee nieuwe achtbanen geopend in het park, was het een mooie gelegenheid om af te reizen naar de Flevopolder voor een bezoek aan Walibi Holland.
Q zonder A#
Ondanks dat het park een leuk aanbod aan achtbanen heeft staan, is een bezoekje aan Walibi Holland toch altijd een beetje een opgave. Niet alleen is het een behoorlijk eindje rijden van m’n woonplaats vandaan. Maar te meer omdat de laatste bezoeken niet altijd even plezierig waren. Een overvloed aan baldadige jeugd, gecombineerd met een park wat er niet meer altijd even mooi bij ligt, zorgde toch een beetje voor een troosteloze indruk.
Aan de jeugd kun je natuurlijk weinig doen, maar de aankleding, tja. De weg die het park met de Festivalization is ingeslagen ligt je, of ligt je niet. Het valt denk ik wel te raden in welke categorie ik ben beland. Het blijft voor mij de plank misslaan. Eerlijk gezegd wel op de Wilderness aankleding van Untamed na. Die is dan wel weer zeer geslaagd.
Goed, laten we de dag bij het begin beginnen. Na een “hoi hallo” van bekende en minder bekende gezichten op de parkeerplaats was het op naar het BizNiz Center. Alwaar de voor deze meeting 187 afgereisde pretpark.club leden welkom werden geheten door directrice Mascha van Till en de altijd vrolijke Scott Bravenboer. Met een kop koffie en een brownie achter de kiezen konden we in een van de zalen plaatsnemen voor een presentatie en korte Q&A.
Tijdens de presentaties werden we kort meegenomen door de totstandkoming van de nieuwste aanwinst van het park, de achtbaan “YoY Chill” & “YoY Thrill”. En hoe een dag directeuren voor Walibi Holland er een beetje uitziet. De aansluitende Q&A was helaas weinig noemenswaardig. Op de interessantere vragen over verdere toekomstplannen, of het oplichten van een tipje van de sluier over de aankomende editie van het Halloween event Fright Nights, hield men de kaken stevig op elkaar. Helaas dus geen scoop. Desondanks was het een erg gezellige sessie onder andere door de anekdotes en lachers van Scott.
Hard gaan!#
Tijdens de meeting was de aandacht van de zaal er regelmatig eventjes niet meer bij met wat er voorin de zaal gebeurde. Herhaaldelijk draaide menig hoofd eventjes naar rechts om uit het raam te kijken naar de trein van “Speed of Sound” die met de oh zo herkenbare Vekoma geluiden, op en af de lifthill denderde. Met de meeting nu achter de rug was de keuze voor waar de dag mee vervolgd zou worden, snel gemaakt. En niet veel later gingen we met een groepje vooruit en achteruit in deze, inmiddels toch wel klassieke Boomerang. Helaas wel zonder “sound” in de trein.
Vandaaruit was het door naar de kleinste telg van het park. Al bleek bij aankomst het draakje “Drako” er even geen zin in te hebben en zijn rondjes niet te rijden. De reden was wel een beetje hilarisch. “Uhm ja, het storingslampje doet het niet,” wist de operator ons te vertellen, “dus ik weet niet of ie nu wel of niet in storing is.” Uiteraard geldt dan veiligheid boven alles. Het gaf ons wel meteen stof tot nadenken. Is er ook een storingslampje, voor het storingslampje…
Afijn, gelukkig ligt vlak erlangs toch wel een van de betere banen van het park. De Big Dipper “Lost Gravity” van Mack. Het blijft toch een pareltje, althans de rit. Goed, het idee achter de wachtrij is aardig, zeecontainers, allerlei spullen op de kop, getart door zwarte kracht. Het werkt prima. Maar nu de containers menig jaartje al zijn blootgesteld aan het oer-Hollandse weer, beginnen ze er eigenlijk toch wel een beetje smerig uit te zien. Een poets en verf beurt zou geen kwaad kunnen. Uiteindelijk doet het natuurlijk niks af aan een nog steeds uitstekende achtbaan. Maar toch, het oog wil ook wat.
Na de zwaartekrachten daarvan getrotseerd te hebben was het meteen door naar de volgende topper van het park. In de inleiding schreef ik het al, “Untamed” ligt er nog steeds prima bij, en is voor mij het enige gebied waar de theming van Walibi Holland echt goed werkt en mooi tot zijn recht komt. Het ritje moest wel even op zich laten wachten. Helaas reed “Untamed” deze dag maar met één trein en had daarmee, ondanks dat het toch best wel rustig was in het park, de langste wachtrij van de dag. Geen gemopper daarover, want voor m’n nummer 1 houten achtbaan, wacht ik graag ook wel wat langer. Want wat blijft dit ding toch een heerlijke aaneenrijging van elementen en een airtime machine. Vooral net voor dat je de remmen in knalt, op je kop hangend met je handen van vreugde gestrekt, bijna de grassprieten onder je aanrakend, brede glimlach op het gezicht… heerlijk.
YoY is joy!#
Met de eerste ritjes achter de rug was het tijd om wat aan te sterken met een kleine bite bij “Cock-a-Doodle-Doo” in de vorm van een frietje en een hampeltje kipnuggets. Met die achter de kiezen ging het inmiddels al richting de namiddag, dus was het werk aan de winkel om nog wat ritjes af te vinken. Om de volle maag nog even wat rust te gunnen vervolgende we het zwieren en zwaaien met een ritje op de tweede kinderachtbaan van het park “Eat My Dust”. Natuurlijk ook om een beetje in het middageten thema te blijven.
Daarna door naar de hoogste rakker van het park. Ook bij “Goliath” was het even aanschuiven alvorens we de tot 2021 snelste, hoogste en langste achtbaan van de Benelux weer eens konden ervaren. Ook hier stond maar één trein op de baan. Prima ritje wederom, en wat zijn die bunnyhops op de terugweg toch heerlijk. Enige kanttekening, wel had ik het gevoel dat er meer vibratie tijdens de rit was dan eerdere jaren. Hij stond soepeler in m’n geheugen. Maar, dat kan ook bedrog zijn geweest.
Gezien de dag al aardig richting einde liep besloten we om de oude Vekoma’s “XPress: Platform 13” en ‘El Condor" voor vandaag links te laten liggen. Voor het avondeten een poging doen om de twee nieuwste aanwinsten van het park af te vinken, leek de betere keuze. Echter, eenmaal bij de ingang van “YoY” aangekomen bleken beide banen in storing te liggen. We gokten het erop en kozen ervoor met een verkoelende vloeibare versnapering vlak bij de ingang wacht te gaan houden. En niet zonder succes. Want met het flesje Cola Zero nog niet op kwam er alweer beweging in de twee stalen rossen. Direct haasten we ons naar de nog lege wachtrij van de “Chill”-baan en konden we vrijwel direct instappen.
En daarmee was de allereerste ervaring met een RMC Raptor ingezet. Om te beginnen met waar je het eerst mee in aanraking komt. Het zitje. Toch wel het meest oncomfortabele stoeltje van een achtbaan tot nog toe. Niet dat het niet lekker zit, maar de houding van bovenbenen bij elkaar, onderbenen uit elkaar was niet heel relaxt. En dan was het ook bij het in- en uitstappen uitkijken geblazen voor de beugel. Van de groep is menigeen uiteindelijk met een blauwe plek op de rug door een aanvaring ermee naar huis gegaan. Gelukkig wist ik dat ongemak te voorkomen.
Met de zit positie ingenomen was het de lifthill op, met de voor RMC kenmerkende oorverdovende anti-rollback. Eenmaal boven aangekomen kon de rit beginnen. Helaas nog zonder de trein van de “Thrill”-baan langs ons, want die lag nog steeds in storing. Dat kon de pret echter niet drukken want “Chill” is een meer dan prima baantje. En, voor de familievariant van “YoY” heeft hij ook best wat pit met een paar erg leuke airtime momenten. Ook indrukwekkend hoe dit type achtbaan maar geen snelheid lijkt te verliezen. Totdat je de remmen invliegt blijft het, op z’n Walibies hard gaan.
Met inmiddels ook de “Thrill”-baan weer operationeel besloten we direct nog een keer bij “Chill” in te stappen. En dan merk je pas hoezeer de banen elkaar nodig hebben. Van een prima ritje zonder, voegt het duellerende effect van de andere baan voor een veel betere ervaring. Zeker in “Chill” is het fantastisch om de andere trein op enkele meters afstand over en onder je heen te zien rollen terwijl je zelf wordt blootgesteld aan de ene pop airtime na de andere. Doordat je je dan ook meer focust op de andere trein, anticipeer je minder op waar je zelf heen gaat. Dat zorgt tijdens je eigen rit, zeker als je het verloop nog niet uit je hoofd kent, voor enkele mooie verassingen.
Na twee ritjes “Chill” was het tijd voor het echte werk. Aan de inmiddels gevormde wachtrij was duidelijk te merken dat “Thrill” de populairdere baan was. Met de ene geen inversies, en deze er 6, misschien ook wel logisch. Het makkelijkste hoe ik m’n ervaring kan beschrijven is denk ik met het eerste wat ik zei, toen we aan het einde van de rit weer de remmen in schoten: “Uuuuhm, uuuh, wat was dat?!?”
Waar “Chill” een erg leuke bak aan airtime heeft, is “Thrill” een inversie apparaat van jewelste. Daarbij zijn de diveloop aan de start en de top gun stall iets later echt fenomenale hoogtepunten. Met name die laatste waarbij je gewichtsloos op de kop over de trein van “Chill” heen gaat is… gewoon wauw. Ik schreef het, het is de interactie die de twee banen maken.
Maar, vond ik alles koek en ei. Nee, zeker niet. Doordat “Chill” en “Thrill” zo van elkaar verschillen, missen ze beide ook iets. Het duelleren maakt een hoop goed, maar ze missen gewoon elkaars elementen. Ik snap de gedachten gang van Walibi Holland waarom een baan geen inversies heeft, en de andere wel. De ene een instapper, de andere voor de echte durfals. Maar voor mijn gevoel waren de banen nog beter geweest als “Chill” naast alleen maar airtime, ook een inversie had gehad. En “Thrill” naast alleen maar inversies, ook wat airtime voor zijn rekening had genomen. Dat had ze voor mij persoonlijk, nog beter gemaakt. Daarnaast viel me ook in beide banen een gebrek aan smoothness op. Niet dat het oncomfortabel was, en achterin viel het veel meer op als voorin. Maar op stukken waren de baandeelovergangen wel heel erg voelbaar. Zeg maar niveautje Guus Meeuwis Kedeng Kedeng. Niet verwacht.
ERT Tijd!#
Daarmee zat het vrije parkbezoek er alweer op, maar was de dag nog niet ten einde. Er stond tenslotte nog een meer dan prima Amerikaans buffet op de planning met hamburgers, chickenwings, spareribs, en aanverwanten. En na dit genuttigd te hebben, vergezeld met de nodige discussies over “YoY”, was het weer op terug naar het nieuwe gebied voor de ERT.
Daar de grote groep, en de toch wel lage capaciteit van “YoY’ had ik vooraf niet de veronderstelling dat het heel veel ritjes zouden gaan worden tijdens de uur durende ERT. Ach, alles was meegenomen, en het gaat natuurlijk ook om de gezelligheid. Een beetje rekenend dacht ik dat een drietal rondjes wel zouden moeten lukken. Omdat de teller op 2 keer “Chill” stond, en 1 keer “Thrill” was de keuze zo gemaakt. Eerst de teller maar eens gelijk zetten om na een tweede rit in “Thrill” deze direct nog eens te doen, en de ERT rustig te eindigen op “Chill”. En zowaar, met nog maar een paar minuten van de ERT te gaan gingen we voor de laatste keer de lifthill van “Chill” omhoog. Althans, dat dachten we.
Eenmaal het rondje afgelegd maakten we ons op om uit te gaan stappen. Maar bij het naar binnenrijden van het station kwam de operator met heugelijk nieuws. “De wachtrijen zijn gesloten, maar we gaan deze nog leegwerken.” Er stond inderdaad nog best een aardig rij voor “Thrill” terwijl er voor onze kant, niemand meer in de wachtrij stond. “Dus als jullie willen,” vervolgde hij, “kunnen jullie net zo lang blijven zitten totdat we aan de andere kant klaar zijn.” Dat lieten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen, was het high five met de operator, beugel dicht en volgende er nog vijf ritjes in “Chill”!
Bedankt Walibi Holland voor de gastvrije ontvangst en de top geregelde ERT. En natuurlijk een dikke dankjewel aan Pretpark.club voor de organisatie en de leden voor de gezellige dag.