Diep in het huidige jaar werd het toch wel eens tijd om weer eens te gaan zwieren en zwaaien. Met de carnavalsschmink eraf, het pakje gewassen en de toeter weer terug in het koffer, een mooi moment om nog één van de vrije dagen van de carnavalsvakantie op te vullen met een dagje Efteling.
Er was namelijk een bijzonder goede rede om af te reizen naar Kaatsheuvel. Niet dat het zou leiden tot een nieuwe achtbaancredit, maar, het vorig jaar geopende “Danse Macabre” had ik alleen nog maar in aanbouw gezien.
Herinneringen ophalen#
Na een voorspoedige rit met voor de afwisseling eens geen files stonden we uiteindelijk om iets voor 10:00 al braaf te wachten voor de poort bij Bäckerei Krümel. In eerste instantie had ik het dagje even voor mezelf gepland. Onder het motto, even afschakelen na een lang weekend carnaval vieren. Maar, wel zo gezellig, kon collega Ralf aansluiten. Helaas was zijn skivakantie naar Oostenrijk niet doorgegaan en volgde al gauw een #durftevragen-appje of hij kon aansluiten. Uiteraard!
Bij het binnenlopen van het park werd kort het “plan de campagne” doorgesprokken. Een ritje “Vogel Rok” was alweer lang geleden, dus toen de poorten opengingen was het op naar achteren in het park voor het eerste achtbaanritje van het jaar. Zo vroeg op de ochtend was het uiteraard meteen instappen en een paar tellen later klonk de bekende muziek al uit de speakers in ging het in het donker de lifthill op.
En een minuutje later eenmaal weer in de remmen, merk je eigenlijk pas hoe snel je verwend raakt. Tuurlijk, Vogel Rok blijft een leuke baan. Maar afgezien van een heerlijk nostalgisch gevoel van vroeger, merk je nu wel pas, dat het best een tam ritje is. En heb ik het idee dat in de loop der jaren de verlichting van de vogels en slangentunnel tijdens de rit van mooie uitlichting, naar niveau kaarsverlichting is gegaan. Het is nu wel een heel donkere rit geworden. De Efteling is de laatste jaren goed aan de weg aan het timmeren met het opknappen van oude attracties en doorvoeren van verbeteringen. Hopelijk gaat de oude vogel in de toekomst ook wat liefde krijgen.
Gezien we toch in de buurt waren, was een rondje “Carnaval Festival” aansluitend een logische keuze. Ook onder het motto, dan hebben we nog tijd genoeg om dat deuntje weer uit ons hoofd te krijgen. Vandaar uit was het meteen door zwieren en zwaaien geblazen met een ritje “Python” en aansluitend de water-baan van “Joris & De Draak”. Beide blijven toch heerlijke baantjes en met name de Python is heerlijk herinneringen ophalen. Ondanks dat je kunt betwisten of het door de retrack nog wel dezelfde achtbaan is gebleven, blijft de Python me aller, aller eerste achtbaan. Jeugdsentiment.
Danse Macabre#
Met de eerste paar toppers van het park dus achter de rug werd het tijd voor de nieuwste topper. Althans, dat was natuurlijk de hamvraag voor vandaag. Zou Danse Macabre de hype gaan waarmaken? Is het een waardige opvolger van het Spookslot? Binnen een klein uurtje zouden we het weten. Want met een wachtrij van een goede 40 minuten zou het antwoord op die vragen even op zich laten wachten. Gelukkig is de wachtrij geen straf om in te staan. De veehokken van weleer zijn verleden tijd. In plaats daarvan een zeer sfeervolle wachtrij een gedeeltes. Een binnenplaats, begraafplaats en een pad door het Huyverwoud brengt ons uiteindelijk de kapel in. Daarbij is met name de begraafplaats een feest voor het oog. Doordat je hier in groepen even in wordt opgevangen heb je, terwijl het verhaal achter Danse Macabre wordt verteld, alle tijd om de details te bekijken. Door grafstenen, een soort tabernakel, de onheilspellende tombe van Joseph Charlatan en een sproeiend waterpunt is er van alles te zien.
Het stukje Huyverwoud kwam overdag echter wel wat minder goed over. Het zonnetje scheen heerlijk waardoor van een spookachtig bos niet veel overbleef. Het gegrom van het Onnoembare her en der uit de bosjes probeerde de sfeer nog een beetje creepy te houden, maar sloeg daar helaas niet in. Wel kan ik me voorstellen dat in de winter, of tijdens de avond als de zon al onder de horizon is gezakt de horror sfeer er zeker wel is.
Zo licht als dat het buiten was, zo donker was het binnen. Via een uiterst donkere gang vonden we ons al snel in de kapel zelf. Sfeer verlichting en Charlatans die je zonder woorden met hun kandelaren je naar je zitplek dirigeerde zorgde binnen meteen voor een heerlijk creepy gevoel. Met iedereen veilig in de beugels van de 6 kerkbanken en de deuren rondom ons heen met luide klappen dichtvallend, kon de rit dan eindelijk beginnen.
Met een lichtflits kondigde het Onnoembare zich al gauw aan. Het ogenschijnlijk lieve katje wat eerder aan het begin van de wachtrij iedereen al oogluikend in de gaten hield had zich veranderd in een monster. Terwijl deze in het pikkedonker zich rondom ons heen bewoog waren zelfs zijn voetstappen te voelen door de trillingen van de vloer. Daarna viel het stil, te stil…
En als een donderslag begon de dans. Gepaard met een doordringend akkoord op het orgel hing daar plots de dirigent Joseph Charlatan in de lucht. En terwijl het akkoord doofde gaf hij de opmaat voor de Danse Macabre. Hulde overigens voor deze animatronic. De dirigeerbewegingen zijn subliem en zowaar ook nog kloppend met de muziek. Complimenten voor de techniek hierachter!
Na de opmaat kon de fun echt beginnen. Langzaam al deinend op de muziek mee begon de vloer en de banken zich door de kapel op te draaien. Al wiegend op de muziek het ene moment sneller, het andere moment even wat langzamer. En meer en meer om ons heen begon de kapel tot leven te komen. De bekende wankelende balustrades uit het oude Spooksplot. Cryptes die zich opende, en boven in de raampartijen steeds meer muzikanten. Van een harpist die op magische wijze haar hoofd door de snaren kon bewegen, tot een pianist wiens hoofdbeweging zo in The Exorcist zouden passen. En na een oorverdovend crescendo eindigden we weer in het donker, met net voor het licht weer aanging een mooi toetje door een korte vrijeval. Alwaar de laatste vioolklanken de kapel weer onderdompelde in schemer en stilte. De dans gedanst.
Er is zoveel om je heen te zien dat “Danse Macabre” zeker meerdere ritjes waard is. En daarmee zijn denk ik de eerder gestelde vragen ook wel beantwoord. Het maakt de hype zeker waar en is een uitermate mooie aanwinst voor de Efteling. Een topper in sfeer, thema, en rit. Wauw!
Een sprookje meer of minder#
Nadat hoogtepunt van de dag vervolgde we de dag met een afdaling in de mijn van “Baron 1898” en was het tijd om de honger te stillen met een heerlijk broodje gezond in “Station De Oost”. Met die achter de kiezen was het op met de stoomtrein naar de andere kant van het park om weer eens weg te dromen in de “Droomvlucht”. En, hopelijk gaat ook deze attractie nog wat liefde krijgen in de nabije toekomst. Echt, de entree via de zij-keukendeur en de opeenvolgende slalommende varkensstal onder de hemel van plastic Intratuinplantjes kan echt niet meer. De rit zelf blijft natuurlijk prachtig, en zelfs na zoveel jaar ontdek je nog steeds nieuwe details.
Daarna werd het echt even nostalgisch. Even stonden we te bedenken waarmee we de dag zouden vervolgen en al gauw waren we eruit. “Ben eigenlijk al jaren niet meer in het Sprookjesbos geweest,” biechtte Ralf op. En dus, was het op langs de vele sprookjes. En ja, zelfs een rondje in de meest nutteloze attractie werd niet overgeslagen. Ook een ritje in de “De Zes Zwanen” mag dan natuurlijk niet ontbreken als je al jaren niet meer in het sprookjes bos bent geweest. Achter me in de zwaan, “huh, wat, is dat echt alles, echt, why, huh” horen alleen al was het meer dan waard.
Met een mooi bezoek aan het bos achter de rug en nog even rondsnuffelen in “Het Efteling Museum” kroop het uurwerk al langzaam richting sluitingstijd. Met iets ieder minder dan een uurtje nog te gaan, wisten we wel waar we de dag mee zouden eindigen… Danse Macabra! Na nog eens door Joseph Charlatan door de kapel op te zijn gedirigeerd kwam weer een einde aan het zoveelste bezoekje aan toch wel het mooiste pretpark van Nederland.
