Het vorige weekend stond alweer het laatste pretpark bezoek van dit jaar op de agenda. In eerste instantie had ik getwijfeld om eigenlijk wel mee te gaan. Een eerste bezoekje aan een van de vele parken op me bucketlist met, gezien het winterseizoen, de twee meest iconische achtbanen aldaar gesloten. Tja, dat zet je toch wel even aan het twijfelen of het het afreizen wel waard is. Maar, met toch wel een mooi samengesteld programma, en wetende dat het met de jonges en meisjes van ACE altijd wel een gezellige boel wordt, ging de aanmelding dan toch de deur uit. Niet veel later waren de vluchten en bus geboekt en kon het aftellen beginnen.
Een popperige hamburger#
Vorige week vrijdag was het dus zover. Onderweg de groep steeds groter wordend was de koers eerst nog eventjes naar het zuiden. Samen met Jeroen, Jo, Ralf en ondergetekende hadden we een gezamenlijke vlucht vanuit Brussel geboekt. En na een kleine hap en wat vloeibaars voor de maag, zaten we iets na vieren in de middag al in de kleine Airbus A319 van Brussels Airlines ergens boven de wolken. Na een korte vlucht en nog een stukje bussen was na een goed twee uurtjes de eindbestemming al bereikt. Het in Göteborg gelegen pretpark: Liseberg.
Gezien we al een tafel hadden gereserveerd voor het avondeten, was het snel inchecken in het Liseberg Grand Curiosa Hotel. Even de kamer bezichtigen en op de stad in. Inmiddels hadden nog wat meer ACE’ers zich aangesloten en met z’n achten was het tijd om de inmiddels ontstane honger te gaan stillen. In plaats van te lopen besloten we de tram richting het restaurant te nemen. En daarmee, kon ik weer wat van me bucketlist af strepen. Betalen voor het openbaar vervoer is in Zweden vergelijkbaar met alhier. Scanners, je pasje ervoor bij het in- en uitstappen, en klaar is kees. Maarja, als je groot rood kruis met een error-melding krijgt met zowel je bankpas, creditcard, als Apple Pay, sta je je toch wel even achter de oren te krabben. Al helemaal als je net onderweg bent en ineens achter je, “tickets please” hoort, en een conducteur je vrolijk staat aan te kijken.
Gelukkig had hij mijn gestuntel bij de scanner ook gezien. Ik had er zelfs nog meerdere in de tram geprobeerd. “Het is ok, als je via de app een kaartje wil kopen is het ook goed,” volgde er geruststellend. Waarschijnlijk hadden dus wel meer toeristen met dit probleem gezeten. Maarja, voordat ik goed en wel de app had gedownload waren we de vier haltes die we moesten afleggen al voorbij en was het tijd om uit te stappen. Dus, zwartrijden in het buitenland kan ook van de bucketlist af. Uiteindelijk snap ik wel de coulantheid. Nog even door de app op neuzend zag ik dat een dagkaart openbaar vervoer voor het centrum gebied omgerekend net 3 euro was.
Goed, met nog wat meer honger waren we dus gearriveerd in het Hard Rock Café van Götenburg. Gezellig sfeertje, en er, met heel wat leuke gespreksonderwerpen uiteindelijk de Classic Burger naar binnen gewerkt onder het genot van wat biertjes. Maar, van Hard Rock was eigenlijk toch wel weinig sprake. Misschien stond de verkeerde muziekzender aan op de speakers en schermen om ons heen. Het was meer pop wat de klok sloeg. En toen er zelfs wat R(otzooi) & B(agger) platen voorbij kwamen, waren de vraagtekens compleet.
Na het afrekenen kozen we voor de zekerheid er maar voor om terug te lopen richting hotel. Onderweg nog een korte stop bij de plaatselijke Coop om wat chocoladerepen in te slaan. Want nondeju. Wat hebben ze in Zweden lekkere chocolade… Het leverde uiteindelijk wel wat vreemde blikken op, maar ja. Kan me voorstellen dat het ook wel apart is als om kwart voor 10 ’s avonds vier mannen van middelbare leeftijd met een tiental repen chocolade bij je aan de kassa staan…
Een middagje geschiedenis snuiven#
De wekker rammelde alweer vroeg op de zaterdag. Want het was tijd om te beginnen met de rede van afreizen. De eerste paar uurtjes na het wakker worden werden gevuld met een heerlijke douche, en een uitgebreid ontbijt, uiteraard met wat Zweedse gehaktballetjes. En daarbij werd meteen duidelijk waarom het Liseberg Grand Curiosa Hotel te boek staat als het beste pretparkhotel van Europe. Alles, tot in de puntjes verzorgt.
Na het ontbijt hadden we kort wat tijd over om nog een wandeling te maken naar een uitkijkpunt net buiten het park. Vanaf daar hadden we een mooi overzicht over het park en konden we ons al als een stel echte pretparkgekken vergapen over het staal en hout wat we later de dag zouden gaan trotseren. Heel lang konden we er niet van genieten, want rond de middag zou een verassing op het programma staan. Weer terug aangekomen in het hotel was het even wachten op de hele bubs en onze gastheer voor de dag. Met iedereen bij elkaar en een welkomstwoord door Pontus Hallsberg, de commerciële coördinator van Liseberg. Onder zijn begeleiding was de tijd eindelijk aangebroken om het park in te gaan.
Want, de verassing was een rondleiding door de werkplaats van Lisebergbanan. De in 1987 door Anton Schwarzkopf gebouwde achtbaan. Een heel toepasselijk gegeven, want Anton Schwarzkopf was ook de rede waarom we dit jaar voor Winterfest naar Liseberg waren afgereist. Later op de dag stond namelijk de Europese premiere van “The Legacy of Schwarzkopf”-documentaire op het programma. En de Lisebergbanan was de favorite achtbaan van deze legendarische man. Zoals aan het begin geschreven, helaas wel, naast Helix, één van de twee achtbanen die dicht is gedurende het winterseizoen. Maar de rondleiding maakte heel veel goed. Het was sfeer, historie en de kenmerkende werkplaats geur opsnuiven geblazen. En dat alles vergezeld met veel anecdotes en mooie verhalen door Pontus.
Aansluitend hadden we nog heel even de tijd om door het park te wandelen. Het daadwerkelijk kunnen zwieren en zwaaien moest nog even opzich laten wachten. Het eerst volgende was het bijwonen van de premiere. In een gezellig bioscoopzaaltje van het hotel konden we anderhalf uur genieten van een zeer boeiende kijk op de geschiedenis van Anton Schwarzkopf en zijn betekenis in de amusements industrie. Aan de volledig door sponsoring tot stand gekomen documentaire hebben meer dan 200 leden van ACE gewerkt. Er zijn opnames gemaakt in Amerika, Duitsland, België, Nederland, Zweden, en zelfs Brazilië. En toen Liseberg voorbij kwam werd er natuurlijk luid gejuichd in de zaal. In de loop van het volgend jaar zal de documentaire voor iedereen te kijken zijn, dus voor nu als opwarmertje de teaser. Maar ik kan je verzekeren, hij is het kijken meer dan waard.
Een Balderige ERT#
Na het zien van die mooie beelden was de kriebel inmiddels toch wel tot ongeloofelijke hoogtes gestegen. Zoveel uurtjes al doorgebracht in een park, en nog geen enkel ritje gemaakt. Dat kan toch haast niet… Er was nog wat tijd tot het gezamenlijke avondeten en dus was het jas aan, sjaal om, muts op. Niet veel later stonden we al bij de poortjes van Valkyria, de hoogste en langste Dive Coaster van Europa. En nondeju, wat een heerlijk soepele baan. En eenmaal weer terug in de remmen wisten we allemaal een ding zeker. Deze baan is wat Baron 1898 in de Efteling had moeten zijn. Goeie lengte, drie heerlijke inversies, en met stip meteen me favoriete Dive Coaster. Dus, gezien er nauwelijks een wachtrij was, meteen aangesloten voor nog een ritje.
Ja, het was een drukke dag, dus na kort wat rondwandelen door het park stond alweer het avondeten op het programma. Al kerstsfeer proevend door de aankleding van het park, de vele eetkraampjes en de spellenkraampjes waar je Marabou, Kex of Toblerone’s kon winnen van 2KG(!), wandelden we richting het restaurant Tyrolen waar een heerlijke schnitzel op ons lag te wachten. Na die verorbert te hebben was het weer verder zwieren en zwaaien geblazen.
We vinkten de twee kinderachtbanen Stampbanan en Rabalder af. Daarbij was Rabalder een leuke verassing, wat een heerlijke ride. Daarna gingen we opzoek naar de vrij nieuwe aanwinst van het park, de darkride Underlandet. In de darkride reis je mee met het konijnen mascotte van het park en diens ondergrondse leven. Een super leuke en koddige ride met een flinke dosis humor.
Het ging inmiddels al richting 10 uur in de avond en daarmee sluitingstijd voor het park. En dat betekende dat we ons konden gaan opmaken om de kou te trotseren. Het thermo ondergoed ondertussen al aangetrokken, wollen handschoenen aan en keelwarmer om. Het kwik was tenslotte al richting een graad of 4 á 5 gezakt. Want als afsluiter van de dag stond een nachtelijke ERT op Balder op het programma. De baan waar ik persoonlijk nog wel het meest naar had uitgekeken. Na Colossus vorige maand in Heide Park, m’n tweede pre-fab woodie. Het was nog even wachten tot de laatste daggasten weg waren. Iets na tienen konden we plaatsnemen en kon de lol beginnen. In goed drie kwartier legden we uiteindelijk 11 ritjes in deze pracht van een houten achtbaan af. Woorden schieten te kort voor deze naar de zoon van oppergod Odin genoemde achtbaan. Van begin tot het einde een grote bak met airtime, waarbij je gedurende de rit de up-stop wielen hard hun werk hoort doen om de kar op de baan te houden. En tja, als je daardoor meer los zit met alleen je bovenbenen tegen de beugel dan dat je daadwerkelijk met je kont in het zitje zit. Resulteert dat maar in één ding. Een hele grote grijns op het gezicht van ondergetekende, en een schorre stem van gelach en plezier. Wat een afsluiter van een prachtige dag!
Zo snel het gaat#
De zaterdag werd uiteindelijk nog geïndigd met een goedgesprek en drankje op de rooftopbar. De zondag vulden we met wederom een heerlijk ontbijt en lunch in het hotel om aansluitend nog eventjes het park in te gaan en nog wat ritjes Valkyria en Balder te ondernemen. Om uiteindelijk af te sluiten met nog een laatste kijkje onder de grond in Underlandet. Want, in de namiddag was het alweer tijd om, na wat knuffels en “tot volgend jaartjes” huiswaarts te keren. En dan besef je je ook hoe klein de wereld eigenlijk is geworden. Zo zit je ’s middags in een achtbaan ergens in het midden van Zweden, zo zit je ’s avonds alweer thuis op de bank heerlijk te genieten van het eerste speciaalbiertje uit de adventskalender…
Wederom bedankt aan iedereen achter de schermen van ACE Europe voor het organiseren van dit heerlijke weekend. En natuurlijk aan Liseberg voor de gastvrijheid.